An estokken
An estokken
Ik bun an estokken
(al we-j bloots nooit
deur wie of wat).
Ik had jo niks vernommen:
niks eheurd, ezien, erokken,
maor ’t ging bliekbaor rond
en veur ik ’t wis
was ’t al bi’j mi’j ekommen.
Blökken en proesten,
een kladde kwalster
ophoesten, kortäömig
en snotterig, verkeld.
Zie mi’j toch hechten, poesten,
met afgetrokken kleure
en een pipse snoete:
’t virus hef mi’j eveld.
Sloerig en kötterig,
euig en dretterig,
pien in de strotte
en onzelig in de hoed,
bun-k richtig pierötterig,
slecht op den draod
en slap as een wasseldoek:
ik vule mi’j niet goed!
Al hef de griep mi’j egreppen,
loopt de groezels mi’j aover
de rugge en bun-k gin griepstuver
of gaele proeme waerd,
één dink he-k heel goed begreppen
- en dus is uutvieren niet verkaerd –
’t streektaalvirus hef mi’j zo te grazen
da-k ’t te passe en te onpasse waardaer!
Netty Hengeveld
