Zie liekt jo wal zat!
Handelingen 2: 1 – 17a
Too ’t Pinkstern worden waarn de leerlingen van Jezus allemaole bi’j mekare. Inens kwam der uut den hemel een geluud as van ne machtigen boezewind. Het huus waorin ze zatten was der vol van. En ze kregen tongen te zien as van vuurvlammen, die zich verdeelden en op elkene dale kwammen. Zie worden vol van den heilegen Geest en begonnen in andere spraoken te sprekken, zoas den Geest eur dat doen liet.
Der waarn toe in Jeruzalem Jödden, vromme leu, uut allerlei volken daorhen ekommen. Toen dat geluud zich heurn liet liep ’t volk te hoop. Ze verwondern zich dat ze de leerlingen van Jezus allemaol in eur eigen spraoke verstaon konnen. Ze waarn slim veraltereerd en zeien: “bunt die, die-w daor heurt sprekken, niet allemaol Galileeërs? Hoe is ‘t dan mögeluk da’w eur allemaol in onze eigen spraoke heurt? Wi’j heurt eur jo allemaol sprekken aover Gods grote daoden”. Zie waarn glad van de wieze en wisten niet hoe of ze ’t der met hadden. Ze zeien tegen mekare: “Wat is der toch now loos?” Maor andern begonnen der met te spotten en zeien: “Jao, jao, het mag wal zo waen! Ze liekt jo wal zat!”
